සිංහ උයන.

                                 අපි කාලයක් වටේම තියෙන සංගීත සංදර්ශන බලන්න පුරුදු වෙලා තිබුනා. ඉස්කෝලේ ගමන නවත්වලත් නැහැ ඒ වෙද්දී. ගෙදරට හැම දාම කියන බොරු ටික කියල ගෙදරින් පැන ගන්නේ රෑ 12 කලින් එන පොරොන්දුව පිට. ඒ කාලේ මට හරියට මල ගෙවල්, හත් දවසේ බන ගෙවල්,පිරිත් ගෙවල්,ප්‍රාදේශීය සභා මන්ත්‍රී කෙනෙක්ට වගේ.ඒත් මම යන්නේ වෙන වෙන ගමන්.මැරෙනවා කියල ඒ හැටි මැරෙන්න තරම් අපේ ප්‍රදේශය විශාලා මහනුවර වගේ වුනේ නැහැ.ගියපු ඒ හැම තැනකින්ම  වින්දනයක් ලැබුවා.ඒ කාලේ නරක වැඩ කිසිවක් තිබුන කෙනෙක් නෙවෙයි මම සහ අපි. ගෙදර ඉඳලා 30Km දුර තිබ්බත් අපි යන්න පුරුදු වෙලා තිබුනා. ඒ හැම දවසකම අපි ගියේ අමාරුවෙන් හොයාගත්තු සල්ලි කියක් හරි එකතු කරගෙන ප්‍රෙට්‍රල් බෝතලයක් පුරවා ගෙන.අපිත් එක්ක ඉඳපු බස් අජිත්ගේ මල්ලි නිශාන්ත ගේ බයිසිකලෙන්. පොඩි වුන් වෙච්ච  අපේ ශරීර කුඩුව ඒ හැටි ලොකුත් නැහැ. පහසුවෙන් තුන්දෙනෙක් එක බයිසිකලේ යන්නත් පුළුවන් හෙල්මට් අවශ්‍ය ලියකිවිලි කිසිවක් නැහැ. එත් ඒ කාලේ තිබුන නීතියේ නිදහස් බවේ ප්‍රයෝජනය හොඳට ගත්තා.ප්‍රධාන පාරේ තියෙන පොලිස් ස්ථාන හෙල්මට් නැතුව තුන්දෙනක් එක්ක වයස 18 අඩු අපි පහුකරගෙන යන්නේ වාසනාව උරගාබැලිම වගේ.අපි වාසනාවන්තයි කවදාවත් අපි පොලිසියෙන් නැවැත්තුවේ නැහැ ඒ පාරෙන්ම අපි ආයෙත් ආවත් පොලිසියේ ඉදිරිපිට ඉන්න දෙදෙනා හොඳට නිදි දර්ශන තමා අපි හැම දාම දැක්කේ.

අපි 7 -8   වසරේ වගේ කාලේ කොහේ හෝ ගිහින් එද්දී මේ විදියට පොලිසියක් පහු කරන යද්දී පොලිසියට "හූ" කියල පොලිසියේ ආරක්ෂාවට ඉන්න නිලදාරීන් අවදිකරන භයන්කාර සෙල්ලම ආසාවෙන් කලේ.අපි ඒ කාලේ ෆුට්සයිකල් පැදගෙන ඕන දුරක් ගියා. වටේ පිටේ කසිප්පු තිප්පොළවල් වලින් අරගත්තු කසිප්පු බැරල් පොලිසියේ ගොඩ ගහල තියන්නේ. දවසක් නිශාන්තයි,මම තව දෙදෙනෙකුයි  රෑ ගිහින් එද්දී මේ බැරල් වලට  කළු ගලක් ගහල වේගයෙන් බයිසිකලේ පැද්දා එත් අවාසනාවකට නිශාන්තගේ රබර් සෙරෙප්පුව පාරේ හැලුනා. නමුත් ඕනවට වඩා එඩිතරයා මෝඩයා කියනවා වගේ ආයෙත් හැරිලා ගිහිං සෙරෙප්පුව අරගෙන අපි හිටපු තැනටම  ආවා.ඒ එද්දිත් තව ගලක් ගැහුවලු.(අපි නිශාන්තගේ හැටි දන්නවා ) 

එදා ඉතිං අපි 5 දෙනෙක් බයිසිකල් 2 න් යන්න සුදානම් වුනේ කානිවල් එකක් බලන්න. කලින් කිවුවා වගේ අවධානම අරගෙන අපි ගියේ හැම දෙයටම වඩා කානිවල් එකේ විනෝදය වැඩි නිසා. හැම බාධකයක්ම ජය අරගෙන අපි කානිවල් භූමියට ආවා.ඇතුල් වීම නොමිලේ. මුදල් නොගෙවා බලන්න තිබුනේ වෙළඳ කුටි විතරයි. මෙලිගෝ රවුම්,කතුරු ඔන්චිල්ලා  හැම දෙයක්ම ඉතින් සල්ලි සල්ලි වලින් තමා. කතුරු ඔන්චිල්ලාවේ යන වුන්ගේ කෑගැහිල්ල හරියට අපිට දැනුනේ අපිට "කෝචෝක්" කරන වගේ. තෙල් නැතිව කැරකෙන ඔන්චිල්ලාවේ "චිරි" "චිරි" සද්දේ අපිට ඇහුනේ "වරෙන් වරෙන් පලයන් රවුමක්"  කියන්නා වගේ.අපි යනවයි කියපු දානේ ගෙදරට අරන් යන්න සීනි ගන්න සල්ලි විතරයි ගෙදරින් දෙන්නේ. ඒකෙන් පෙට්‍රල් ගහගෙන ආවේ. අපි කවදාවත් මේවා පැද්දේ නැහැ.ලඟින් ගිහින් ඈතට වෙලා බලන් හිටියා විතරයි. විශාල පිට්ටනියක් නිසා ඇවිදින්න හොඳට ඉඩ තිබුනා අපි ඇවිද්දා ඈතින් ඇහෙන "චිරි චිරි" සද්දෙත් සංගීත සංදර්ශනේ වාදනයත් විඳ ගෙන අපි කොත්තු කඩ අයිස්ක්‍රීම් කඩ පහුකරගෙන යද්දී පිටනියේ එහා කොනට වෙනකන් අපි ඇවිත් තිබුනා. රාත්‍රී 2 විතර වෙලා නිසා වැඩිය සෙනගත් පේන්නත් නැහැ. 

ටිකක් කළුවර වැඩි ගස් කොලන් වලින් වට වුන තැනක ටකරන් වලින් වටේට ආවරණ කරපු තැනකට අපි ඇවිල්ල තිබුනේ.වැඩි ආලෝකයක් නැහැ, වැඩි සෙනගක් පේන්නත් නැහැ,ටිකක් පාළුයි වගේ තැනක්.ඒත් එය ඇතුලේ මිනිසුන් එකා දෙන්න එහාට මෙහා යනවා පේනවා.තව ටිකක් ලංවෙලා බලද්දී  දොරටුවේ අයිනේ තිබුන බෝර්ඩ් එක දැක්කාම අපි කාගේත් ආසාව වැඩි වුනා. "සිංහ උයන"  ඇතැම් කානිවල්වල සත්තු පෙන්වනවා මම අහල තිබුනා.අපි දැකල තිබුනේ පුහුණු  කරපු අපිට හුරු පුරුදු සතුන් විතරයි.එත් සිංහයෝ දැකලා නැහැ. පොඩි කාලේ අහුන්ගල්ලේ සත්තුවත්ත බලන්න ඉස්කෝලෙන් එක්ක ගිය වෙලේ අපිට බලන්න ලැබුනේ හරි පොඩි වෙලාවයි ඒකත් පෝලිමේ ගිහිං. සිංහ පැටවූ හරි හුරතල්. "බූල් දිග ලොකු පුසෝ" වගේ.අපිත් එක්ක හිටපු දෙන්නේක් "පොඩිවුන්ගේ ආශාවල් බං" කියල වෙන පැත්තකට ගියා. ඒත් අපි තුන්දෙනා මේ අදහසට ගොඩාක් කැමැත්තෙන් හිටියේ.වටේ පිටේ ටිකට් ගන්න කෙනෙක් හිටියෙත් නැහැ.අපි දන්නවා මේ වගේ තැන් වල ඇත්තේ හිලෑ කරපු සිංහයෝ හරියට අහුංගල්ලේ වගේ. ටකරං ආවරණේයෙන් උයනට ඇතුළු උනා. අපි හෙමින් හෙමින් අඩිය තිබ්බේ.. ගස් අස්සේ ඉඳල කොයි වෙලේ අපේ ඇඟට පනිවිද දන්නේ නැති නිසා.පොඩි පැටවුනම් කකුල් හූරනවා. ඒක තමා ඉවසන්නම බැරි.මේ සත්තුත්  බළල් පවුලේ නිසා කොයි පැටියත් එකයි.. තුන් දෙනාට තුන් දෙනා බයෙන් තව ඇතුලට ගියා.

                                            අපි එදා බයෙන් බයෙන් ඇවිද්දේ මේ වගේ.

ගහක් යට එක මිනිහෙක් ගහට හේත්තුවෙලා ඉන්නවා දක්කමනම් ටිකක් අමුතු  බයක් දැනුනා.ඒත් පෙනුන විදියට කරදරයක් වෙලා නැහැ.හෙමින් අපි එතනට කිට්ටු කලාම දැක්කේ.ගහට හේත්තුවෙලා නිදි කියල.පව් දවල් දවසෙම මහන්සියට වෙන්න ඇති.ඇඳුම් එහෙම එහෙ මෙහෙ වෙලා තිබුනෙත්.එක්කෙනා  දෙන්නා ඒ විදියට ගස් යට පොඩි පොඩි මේස තියාගෙනත් ඒවාට ඔළුව තියාගෙනත් නිදි.එත් අපි එක සිංහයෙක්වත් සිංහයෝ දාල තියෙන කුඩුවක්වත් දැක්කේ නැහැ තවම .සර්කස් කාරයෝ වගේ ඇඳන් ඉන්න කිසි කෙනෙක් දැක්කෙත් නැහැ.අපි ගස් අස්සේ වට පිටාව  බල බල බයෙන් බයෙන් ආපු අපි ඔළුව උස්සල ටිකක් දුර බැලුවා. එතකොට අපිට තේරුනා අපිට වෙච්ච දේ. කළු පාට බෝර්ඩ් එකක කහා පාටින් "LION" කියල ගහල තිනුනා. ගස් යට වැටිලා ඉඳල තියෙන්නේ හොඳට ලයන් ලාගර්  බියර් බීපු සෙට් එකක්.ඒ සිදු වීමෙන් පස්සේ අපිට ආයෙත් ගමේ කලිසමක් ඇඳන් යන්න බැරි තත්වයක් ඇති වුනා.


ස්තුතිය සිත්තර තිලිණිට.

වසරක අවසානේ.

                                     එදා සිට අද දක්වා මාව Follow කරපු යාළුවො.

                      මිට  හරියටම අවුරුද්දකට කලින් (නොවැම්බර් 13) පැය 13 ක වැඩ මුරයක් තිබියදී වැඩ තිබුනේ උදේ පැයකුත් හවස පැයකුත් විතරයි. උදෙත් හවසත් අතර කාලේ කරන්න වැඩ නැතුව අන්තර් ජාලයේ ඔහේ මෙහෙ ඇවිද ඇවිද  ඉද්දි හදිස්සියේම හම්බ වුනා ලස්සන කතා ලියපු ජිවිත අත්දැකීම් ලස්සනට ගොතපු "සිංහල සයිට් එකක්". එකේ තිබුනේ “හිස් අහස” කියලා. ටික දවසකින් දැනගත්තා ඒ “බ්ලොග් සයිට් එකක් විත්තිය”  එහෙම කියෝලා කියෝලා යද්දී හදිස්සියෙන්ම තව එකක් දැක්කා තැඹිලි පාට පසුබිමක තියෙන තවත් පාසල් කතා ලියන බ්ලොග් එකක්.(දැන් පාට වෙනස්) ඒක ලියන්නේ" සෑම් කියලා එකෙක්". තව තව ඒවා කියව කියව යද්දී  මටත් හිතුනා හැමෝම කරන නිසා මටත් බ්ලොග් එකක් අටවා ගන්න. කොහොම හරි  හිස් අහසේ අයිතිකාරයා සඳරුගේ උපකාරය ඇතිව බ්ලොග් එකක් අටවා ගන්න පුළුවන් වුනා. ඇස් රිදෙනකම්,ඔළුව කකියනකම්ම ගොඩාක් දෙනෙක් ගේ බ්ලොග් කියෙවුවා.කමෙන්ට් කළා. වෙලාවක් ලැබුන ගමන් මගේ ජිවිතේ කාටවත් නොකියපු සිද්දිත් ලිවුවා.

පරණ බ්ලොග් කරුවන්ගේ පොස්ට් වලට කමෙන්ට් එකසිය ගණන් වැටෙද්දී මාසයක්වත් නැති බ්ලොග් එකක් වන මගේ එකටත් ඒ වගේ කමෙන්ට් බලාපොරොත්තු වුනා තිබුන ලාමක කමට. හිතේ වේදනාවට කවි වලින් පොස්ට් එකක් දැම්මා.මේ තියෙන්නේ දුකහිතිලා මම දාපු පොස්ට් එක.එකෙන් පස්සේ මගේ ඒ තිබුන ලාමක ආසාව එහෙම්මම නැති වෙලා ගියා.ප්‍රාර්ථනා තමා සින්ඩි ගැන කියල දුන්නේ. අළුත් හැම දෙනාටම මේ තත්වය තමා මුලින්ම තිබිල තියෙන්නේ. ඒ පරණ බ්ලොග් කරුවන්ගේ උපදෙස්  ඉස්මුදුනින්ම පිළිගත්තා. කාලයක් යද්දී එයාලගේ උපදෙස් නිසා මගේ  බ්ලොග් එක සාමාන්‍ය තරමට  ජනප්‍රිය වුනා.සිංහල ටයිප් කරන ලේසි විදියක් "වර්ණා මන්දාකිනි" කියල දුන්නයින් පස්සේ පරංගියා කෝට්ටේ යන විදියේ සිංහල ටයිප් කිරීම නැවැත්තුවා.ටිකෙන් ටික සාර්ථක වෙද්දී මගේ මුල් පොස්ට් දහයට හා මුල ඉඳලම උදවු කරපු හැමෝම වෙනුවෙන් ටිකක් වෙනස් විදියේ ස්තුතියි පොස්ට් එකක් දැම්මා."බ්ලොග් කරුවන්ගේ පැටිකිරිය" කියලා.මේ තියෙන්නේ ඒක ඒවා මඩක් කියලත් කිවුවා. පායන කාලෙක ලියපු දෙයක් නිසා මම ඒ කතාව තවමත් පිලි ගන්නේ නැහැ.

පාසල් කාලේ හා  අනෙකුත් කතා හැම දාම ලිය ලිය ඉද්දි  ලංකාවේ  මිනිස්සුන් අඩුවෙන් යන අප්‍රිකාවේ රට වල හා ඒ ඒ සංස්කෘතිය ගැන  ලියන්න  මාව  උනන්දු කලේ ප්‍රහාරයේ සුමිත්, කුරුන්දේ සෙන්නාත්,හා ඉතාලි ඩිලානුත්. ලෝකේ අංක එකේ දුප්පත් රට වන කොංගෝවේ මම හිටපු කාලේ ලබපු අත්දැකීම් හා ඒ රටේ සංස්කෘතික දේවල් ලියන්න මටත් ආසාවක් ඇති වුනා.වෙනස් වෙනස් දේවල් තවත් කෙනෙකුට පොඩි හෝ අධ්‍යාපනික දෙයක් ලබා දෙන්න හැකි වුනා කියල හිතනවා ඒ වෙනසින්. ඒ වෙනස ඇති කරන්න ප්‍රධාන වශයෙන් උනන්දු කරපු ඔවුන් තිදෙනාට නැවතත් ස්තුතියි.

මම ලියපු පොස්ට් එකක් ඇගයීමට ලක්වුණා පළමු අවස්තාව තමා ඔස්ට්‍රලියාවේ සිට ක්‍රියාත්මක වන "කැඩපත" මාසික සඟරාවේ මම ලියපු “පාසල්ගමන එපා කරපු ගුරුතුමියගේ උණුවතුර බෝතලේ”පොස්ට් එක එම සඟරාවේ පලවිම. ප්‍රධාන කතුවරයා කියපු විදියට ඔහුටත් එම පොස්ට් එකට විශාල ප්‍රතිචාර ලැබිල තියෙනවා. ඔහුගේ පැත්තෙන් ඒ කරපු උදව්ව මට ලැබුන විශාල සම්මානයක්. තව " ශ්‍රී ලංකා යුත්" වෙබ් අඩවියේ මගේ ලිපි තුනක් පල වුනා සිඟන්නෙක් සමඟ රැයක්   කඩු නැති කටු ගේ  සහා අප්‍රිකානු ගුරුකම්.  .

බ්ලොග් ලිවීමෙන් සිරා බොක්කවල් තියෙන යාලුවෝ ගොඩ  දෙනෙකුත් අඳුර ගන්න ලැබුනා.පසු කාලේලේ තව තවත් අළුත් යාළුවො අඳුර ගන්න පුළුවන් වුනා. ඒ කාලේ ඉඳම කියවීමට කම්මැලි කෙනෙක් වුන මං කියවීමටත් කවියක් රස විඳීමටත් පටන් ගත්තේ මේ බ්ලොග් හරහා. ඔෆිසියේ අයිස් යුගය ඉවර වෙලා වැඩ කරන යුගය පැමිනිලා තියෙන මේ කාලේ.පහුගිය මාස තුනටම මම ලිවුවේ එක පොස්ට් එකක් විතරයි.කියෙවුවෙත් අතරින් පතර. එත් මම ලියපු අන්තිම පොස්ට් එකටත් මාව අමතක නොකර කලින් හිටපු බ්ලොග් කරුවෝ සියල්ලම මගේ බ්ලොග් එකට පැමිණීම ගැන මට ගොඩාක් සතුටුයි. එදා ඉඳල මාත් එක්ක හිටපු ඒ හැම දෙනාටම ස්තුතියි. නම් වශයෙන් කියන්න යන්නේ නැහැ එකක් හෝ මග අරුනොත් තව කෙනෙකුට දුක හිතෙන නිසා. මගේ පලවෙනි අවුරුද්දේ මාත් එක්ක හිටියා වගේ ඉදිරියේදීත් මාත් සමඟ රැදෙන්න. ඔබල සියලු දෙනාටම ස්තුතියි.

"ස්තුතිය සිත්තර තිලිණිට".

"එරල් මුහුද". Aral Sea.

                          "එරල් මුහුද" මෙය පිහිට ඇත්තේ මධ්‍යම ආසියාවේය.රතු මුහුද,මල මුහුද, කළු මුහුද තරම්ම විශාල නැති එහෙත් නැව් ගමනාගමනය වන  විශාල ධිවර කර්මාන්තයක් තිබුන මුහුදකි.  උතුරින් කස්කස්ථානයටත් දකුණින් උස්බෙකිස්ථානයටත් මායින්ව පිහිට ඇත. එරල් මුහුදේ තේරුම නම් "ගොඩබිමේ මුහුද" යන්නයි.මෙය මුහුදක් ලෙස හැඳින් වුවාත් එය ලෝකයේ හතර වන විශාලතම "විල"මෙයයි. එහි විශාලත්වය වර්ග කිලෝ මීටර 68,000ක්.එහි  උපරිම  ගැඹුර මීටර් 68ක්. ගැඹුරේ සාමාන්‍යක් ලෙස ගතහොත්  මීටර් 16. දුපත්  1,534 වඩා  ප්‍රමාණයක් වටා ඇති මෙහි ජලයේ ලුණු සාන්ද්‍රණය 1%..  මෙහි ප්‍රධාන ජාල පෝෂකය වන්නේ "අමු දර්ය" සහ "සයීර් දර්ය" යන ගංගාවල් දෙකෙනි. එම  ගංගාවල් දෙකෙන් ලැබෙන පිරිසිදු ජලය නිසා ලවන ගතිය අඩුවීමට  එයත් එක් හේතුවකි.

                                                      1985දි.

         රුසියානුවන් මුලින්ම දියත් කල යුද නැව්

රුසියානුවන්ට අයත්ව තිබුන මෙම මුහුදට මුලින්ම යුද නැවක් යාත්‍රා කලේ 1847 තරම් ඈත අතීතයේ සිටයි. පසුව රුසියාවෙන් වෙන්වීමත් සමග එහි අයිතිය කස්කස්ථානයටත් උස්බෙකිස්ථානයටත් හිමිවිය. අඩි 100ක් තරම් දිග මගී නැව් පවා මෙහි ගමන් කර තිබේ. 1960 දශකයේ එවකට සෝවියට් සමුහ ආණ්ඩුව අනාගතයේ ආහාර අවශ්‍යතා වෙනුවෙන් කුඹුරු අස්වැද්දීමටත් "කපු" නිෂ්පාදයටත්  එරල් මුහුදට පෝෂණය දෙන ගංගාවල් දෙක ප්‍රයෝජනයට ගෙන තිබේ. දැනට ලෝකයේ අංක එකේ කපු නිෂ්පාදකයා වන්නෙත් උස්බෙකිස්ථානයයි. ගංගාවල් දෙක හරස් කරමින් වැඩි ජල  ප්‍රමාණයක් ගොවිතැනටත් කපු නිෂ්පාදනයටත්  ලබාගැනීම නිසා දැන් එම  මුහුද ඉතා වේගයෙන් සිඳී යාමට පටන් ගෙන ඇත. පසුගිය අවුරුදු 10 ඇතුලත ධීවරයන් 82,900 පමණ ප්‍රමාණයක් ඉන් ඉවත් වී තිබෙනවා.

                                          1960 සිට 2010 දක්කවා වෙනස් වීම.

1985  සහ 2010 

                                                  2012 දී.

                                   කෙමෙන් කෙමෙන් ජලය සිඳී යෑම.

1960 එම ව්‍යාපෘතිය ආරම්භ කිරීමෙන් පසු ගංගාවල් දෙක බෙදීමෙන් වසරකට පසු කියුබික් කිලෝමීටර් 20-60 අතර ප්‍රමාණයක් මුහුදට එකතු වීම අඩු විය.ජල මට්ටම අඩුවීම ආරම්භ  වන්නේ 1961 සිටය. 1961 සිට 1970 දක්කව සෑම වසරකම සෙන්ටි මීටර් 20ක පමණ සාමාන්‍යකින් අඩු විය.1970-1980 කාලය තුල සෙන්ටි මීටර් 50-60 ප්‍රමාණයකින් ද 1960 සිට 2000 දක්වා සෙන්ටි මිටෙර් 80-90 සාමන්‍යකින් පහත වැටි ඇත .එයට හේතුව වී ඇත්තේ කපු නිෂ්පාදනය දෙගුණ කර ඇති බැවිනි. 1960 සිට 1998 දක්කවා සම්පුර්ණ මුහුදෙන් 60% දක්කවා අඩු වී ඇත. 1960 දී විශාලත්වය වර්ග කිලෝමීටර 68,000ක්.එහෙත්  1998 වෙද්දී එය වර්ග කිලෝමීටර්  28,687 දක්වා පහත වැටි ඇත.කෙමෙන් කෙමෙන්  ජල මට්ටම සිඳී යෑමෙන් 2007 වෙද්දී  මුහුදේ ජල මට්ටම 90% සිඳී ගොස් ඇත. දැනට එය වර්ග කිලෝමීටර් 9,000 ආසන්න ප්‍රමාණයකට සීමාවී ඇත.තවත් වසර 20න් පසු සම්පුර්ණයෙන්ම සිඳී ගිය කිසිම වැඩකට ගත නොහැකි  වැලි වලින් පිරුන කාන්තාරයක් ඉතිරිවනු ඇත.

ධිවර යාත්‍රා.

 විශාල නැව්.

ජලය සිඳී යාම නිසා සිර වුනු නැවක්.

එක්සත් ජාතීන්ගේ සංවිධානයේ අවධානය මේ වන විට මෙයට යොමුවී ඇති අතර අනිකුත් පරිසර සංවිධානද "එරල් මුහුද" රැක ගැනීමට උත්සහ දරමින් සිටියි. සිඳී ගිය මුහුදේ කිසිදු වගා කටයුත්තක් සාර්ථක නොවන්නේ පොළොවේ ඇති ලවන ගතිය නිසයි.ධිවර කර්මාන්තයෙන්  ජිවත් වූ ධිවර පවුල් වෙනුවෙන් එම පසේ ඇති ලවන ගතිය රසායන ද්‍රව්‍ය මගින් ඉවත් කිරීමට ගත් උත්සාහයද සාර්ථක වීනොමැත. නුදුරු අනාගතයේ සංචාරක කර්මාන්තය දියුණුව නිසා ලංකාවේ වැව් වලටද මේ ඉරණම අත්වීමට ඉඩ ඇත.

සැයු:  නිවාඩුවට ගිහින් ආවයින් පසු මේ ලියන පලවෙනි පොස්ට් එක මාස දෙකක් තිස්සේ මොකවත් කරගන්න බැරි වුනා. ආයතනය ලොකු වෙලා වැඩ වැඩි වෙලා කාලය නැතිවීම නිසා ගොඩක් බ්ලොග් මග ඇරිලා ගියා.ආයෙත් ලියන්න කියල මාව දිරිමත් කරපු හැම දෙනාටම ස්තුතියි. ලියවිල්ලේ රිත්මය ටිකක් වෙනස් වෙලා වගේ දැනුනත් ආයෙත් සුපුරුදු බ්ලොග් ජිවිතයට හැකි හැම වෙලේම එනවා. එහෙනම් ආයෙත් පටාන් ගත්තා.

උඹ හොරෙන් තියාගෙන ඉන්නවනේ. මටත් දියන්කෝ.

                          හිස ජෙල් ගෑම,එලියට  යද්දී විලවුන් ගෑම, වගේ පුරුදු  ඒ කාලේ ඉඳලම තිබුනා. ඉස්කෝලේ කාලේ දී ගෑවේ තිබුන මිල අඩුම  එක. දැන් මාසෙන් ඉවර කරන එක  ඒ කාලේ මාස  6ක් විතර ගෑවා. ඒ ඔළුව ඒ කොන්ඩේ ප්‍රමාණයත් එකම වගේ ඒත් පිරිමැස්ම හොඳට තිබුන මගේ ජෙල් අඩුවෙන් වතුර වැඩියෙන් පාවිච්චිකරපු නිසා අමාරුවෙන් කල් ඉකුත්වීමේ දිනට පෙර කොහොම හරි ඉවර කරගත්තා. රැකියාවට කොළඹ ආවයින් පස්සේ ඉතින් ඔළුව පිරෙන්නම ජෙල් කිරීම ඉබේම පුරුදු උනා. මොකද උදේ පිටත් වුනාම හවස එනකන්ම කොන්ඩේ එකම විදියට තියාගන්න තිබුන එකම විකල්පයනේ. අපේ අක්කා (ලොකු අම්මගේ දුව) වැඩ කලේ  ජෙල්, සබන්, ක්‍රීම්, වගේ නිෂ්පාදනය කරන ලංකාවේ ප්‍රධාන ආයතනයක. විද්‍යා අංශයේ හිටපු ඇය අලුත් නිෂ්පාදන කරන්නේ අක්කා සහා එයාගේ කණ්ඩායම. අලුත් දෙයක් නිෂ්පාදනය කරද්දී මට තිබුන වාසියනම් කියල වැඩක් නැහැ. හැම දෙයක්ම වෙළඳ පොලට දාන්න කලින් ටෙස්ට් කරනවා. ලැබ් වල ටෙස්ට් කරයින් පස්සේ  පාරිභෝගිකයෝ කිහිප දෙනෙක් හරහා සමීක්ෂණයක් කරලා ඒ සමීක්ෂණයේ ප්‍රතිඵල අනුව හොඳම නිෂ්පාදනය තමා  වෙළඳ පොලට නිකුත් කරන්නේ.

ඉස්සර  ලැබෙනවා ජෙල් බෝතල් 10ක් විතර සුවඳ විලවුන් බෝතල්, අලුත් ක්‍රීම් වර්ග හැම දෙයක්ම වගේ. ඒ හැම බෝතලයක් එක්ක පොඩි ෆෝර්ම් එකකුත් ලැබෙනවා. යාළුවො අතරේ බෙදලා හැමෝගෙම අවංක අදහස් ලියන්න. මේ සාම්පල් ලැබෙන්නේ වෙළඳ පොලට අලුතින් දාන්න තිබෙන  ඇසුරුමේ නෙවෙයි දැනට තියෙන   කුමක් හෝ බෝතලයක. මොකද අලුත් ඇසුරුමේ හැඩය මිනිසුන් දැනගැනීම වැලක් වීමට. ෆර්ෆිම් වගේ ලැබුනාම මට තව කෙනෙකුට බෙදල දෙන්න හිත දෙන්නෙම නැහැ. ඇතැම් දවස් වල මම තනියෙම ෆෝර්ම් ටික අකුරු වෙනස් කරලා පෑනේ පාට වෙනස් කරලා අත්දෙක මාරු කරලා පුරවල දීලා ඒ හැම නිෂ්පාදනයක්ම තනියෙන් බුක්තිවින්දා.  එහෙම නැත්නම් යාළුවො ආපු වෙලාවක ඒ බෝතල් ඉඹින්න දීලා ෆෝර්ම් පුරෝපු වෙලාවලුත් තිබ්බා. මම දන්නා විදියට මා හරහා ටෙස්ට් කරපු නිෂ්පාදන වෙළඳ පොලෙ වැඩිකල් තිබ්බේ නැහැ.

ගැහැණු ළමයින් වෙනුවෙන් නිෂ්පාදනය කරන ඒවා දුන්නෙත් මට. ෆේෂ් වොෂ්, සබන් ජාති, තව අනම් මනං හැම දෙයක්ම.  අප්පේ..... බලන්න එපැයි ඒ කාලේ ගෑනු ළමයි මම වැඩට එනකන් බලන් හිටිය විදිය. ඒත් මම වැඩිය එයාලට බෙදන්න  ගියේ නැහැ ඒවත්  මමම ගෑවා. ටෙස්ට් එකරන්න දෙන ඒවා විස වෙලා ලස්සනට තියෙන මුණ කැත වුනොත් බඳින්න ඉන්න කොල්ලොන්ගෙන්  ගුටි කද්දී ඔය කිසිම ආයතනයක් එන්නේ නැහැ නේ මාව බේරගන්න. කාලෙකට කලින් වෙනත් ආයතනයක ෂැම්පු වගයක් මේ විදියට ටෙස්ට් කරන්න දීලා  මාතර පැත්තේ ගෑණු ළමයෙකුගේ කොන්ඩේ කපන්න වෙලා. ඊට කලින් අවුරුද්දේ අවුරුදු කුමාරිය වුන ඇයගේ කොන්ඩේ කපන්න වෙලා තියෙන්නේ ඇස්වහ කටවහා හින්දා කියල ඒ ගමේ වයසක මිනිස්සුනම් කියල තියෙන්නේ. කොහොම වුනාත් ලක්ෂ 10 වන්දියක්නම් ඒ ආයතනයෙන් ලැබිලා තිබුනා ලු. මම ලංකාවෙන් එද්දී දුක් වුන යාලුවො වැඩි දෙනා මේවා භාවිතා කරපු අය. ඒ දුක් වුනේ ඔවුන්ගෙන් වෙන් වෙනවට නෙවෙයි නිකන් ලැබෙන දේ නොලැබෙන හින්ද. මමත්  ඒවා දුන්නු  අක්කත් දැන් ලංකාවේ නැහැ.

දවසක්  නාන්න ගියපුවෙලේ  බාත්රූම් එකේ නානප්ප්‍රකාර බෝතල්. මට ටෙස්ට් කරන්න නොදුන්න නිෂ්පාදනත් තිබුනා  ලස්සන ලස්සන බෝතල් වල දාපු ඒවා, රට බෝතල්, මේ හැම එකකම මොනවා හරි දෙයක් තිබුනා. පිරිමි නිෂ්පාදන කියල බැලු බැල්මට පේන්න කිසි දෙයක් තිබුනේ නැහැ. වැඩේ සාධාරණයි මොකද  එහෙම දෙයක් තියෙනවනම් මට දෙනවා නේ. පිරිමින්ටත් ගැහැණුන්ටත් ගැලපෙන දෙයකට තිබුනේ මවුත් වොෂ් එකක් විතරයි. ඒත් ඒ බෝතලේ තිබුන ලේබල් එක ගලවලා සුදු පාටින් තිබුන වචන දෙකක්. දිග වචනේ අමාරුවෙන් කියෙවුවාත් තේරුම ගන්න බැරි වුනා විද්‍යාත්මක නමක් තිබුනේ. අනිත් වචනේනම් පුළුවන් "සාම්පල්" කියල තිබුනේ. මොනව කරන්නද ලස්සන වෙන්න ගාන කිසි දෙයක් තිබුනේ නැති කොට නාලා ඉවර වෙලා දත් ටික මදින්න මවුත් වොෂ් එක හලාගත්තා ටිකක් වැඩිපුර, නිකන් ලැබෙන දේ නේ. ඒත් වෙනදා පාවිච්චිකරන ඒවාට වඩා වෙනස් රසයක් දැනුනේ මම හිතුවා කලින් ඒවාට වඩා හොඳ නිෂ්පාදනයක් වෙන්න ඇති. කරාබු නැටි ටිකක් වැඩිපුර දාලා ඒ නිසා මෙහෙම වෙන්නේ. සතියකට කලින්  කාපුවත් උගුරට එනවා වගේ දැනුනා. අමාරුවෙන් ඒවාත් නවත්වගෙන කටේ තියෙන දියරය හක්කෙන් ඒ පැත්තටයි මේ පැත්තටයි මාරුකරලා උගුරත්  හෝදලා වතුරෙන් කට හොදද්දී බෝල බෝල කටින් පිට වුනා. කවදාවත් මෙහෙම දෙයක්  දැකල නැහැ මට හිතුනා සමහර විට පොඩි වුන්ට හදපු එකක්ද දන්නෙත් නැහැ නේ දත් මැදීම පුරුදු කරන්න. තව වතුරෙන් කට හෝදද්දී පෙන වගේ පිට වෙන්නේ නවතින්නෙම නැහැ. දහ වතාවක් විතර සේදුවයින් පස්සේ  ටිකක් සාමාන්‍ය තත්වෙට ආවේ.  කෝකටත් කියල එලියට යද්දී බෝතලෙත් අරන් ගියා. අක්කත් ඉන්නවා සාලෙට වෙලා.

"අක්කේ මේ... මොනවද ටිකක් සුවඳයි."
"අහ්.. මේ අපි අළුතින් හදපු හර්බල් ශේම්පු ඒක කොන්ඩේ කැඩෙනවට හොඳයි. ටෙස්ට් කරන්න තියෙන්නේ. තවම මර්කර්ට් එකේ නැහැ. ඕනේනම් අරන් යන්න."

                                          සබන් බෝල බෝල ගියේ මෙහෙමයි.

ආයෙත් එහෙම්මම ගිහින් දොර වහගත්තා. කවදත් අපිට පුරුදු සිග්නල් වලින්ම දත් මැදලා එලියට ආවේ. ඒත් පැය ගානක් යනම් කටේ අපුල ගතිය ගියේ නැහැ.

හිටපු ගමන් මම බෝඩිමේ ඉන්න කම්මැලි හිතුනාම එහෙ ඉඳං වැඩට යන්නේ.  එහෙම යද්දී මම පාවිච්චිකරන ජෙල් එහෙම අරන් යන්නේ නැහැ. ඒ කාලේ ඒ/සී එකේ ඉද්දි හම වෙලේනවට මම ක්‍රීම් එකක් ගෑවා පුරුද්දක් විදියට. එහෙ යද්දී මොකටද ක්‍රීම් වුනත් අරන් යන්නේ. බෑග් ඒක බර වැඩි වෙන ඒක විතරයි නේ. උදේට වැඩට යද්දී හොරෙන් අක්කගේ කබඩ් ඒක ඇරලා ලස්සන බෝතලයකින් ටිකක් ගාගෙන ගැහැණු ෆර්ෆිම් ටිකක් දෙපැත්තට විදගෙන මම යන්නේ. ප්‍රංශ සමාගමකින් මෙයාලගේ  නිෂ්පාදනයට අමුද්‍රව්‍ය ලැබෙනේ. ඉතින් තිබුනේ හොඳම දේ වගේම ලංකාවේදී දැකලම නැති බෝතල්. එදා ගෑවා ක්‍රීම් එකනම් වෙනදා ගාපු එකට වඩා වෙනස් හොඳට තෙතමනය තියෙනවා සුවඳත් හොඳයි. ඒ පුරුද්දට මම තව දවසක් අක්කට හොරෙන් ඒ ක්‍රීම් එකම ගාගෙන ගියේ.  ඔෆිස් එකේදී දවල් කෑමට කලින් ඇතැම් දවස් වලට අතේ වැලමිට ළඟ ඉඳල හෝදගෙන  මුණත් බෙල්ලත් එක්ක හෝදගෙන ෆ්රේෂ් එකේ කැමට යන්නේ. එතකොට ගොඩාක් කන්න පුළුවන්. එදා දවල්  අතේ වතුර ගැවෙද්දී සුදුපාටට මතු වුනා අමුතුවට. වතුර දාන්න දාන්නා පෙන එනවා . කල්පනා කරලා බැලුවා වොෂ් රූම් එකේ කවදාවත් බෙහෙතකට සබන් කැල්ලක් හොයාගන්න නැහැ. ඒත් අතේ සබන් තියෙන්න කොහොමද කියල කල්පනා කරද්දී පිටිපස්සෙන් ආපු එකා ටිකක් බලං ඉඳලා කියනවා " උඹ හොරාවගේ සබන් කෑල්ලක් ගෙනල්ලා තනියෙන්ම පාවිච්චි කරනවා නේ. මටත් ටිකක් දියන්කෝ අත්දෙක පොඩ්ඩක් හෝදගන්න."  
අඩේ මචං මේ අන්තිම ටික නේ.  අදයි ඒ සබන් කෑල්ල ඉවර වුනේ. දන්නවනේ මෙතන තිබ්බොත් ඉතිං රෙදි හෝදන්නත් කට්ටිය එනවනේ."  නෝන්ඩි නොවී එදා බේරුනා. ඊළඟ සතියේ ඇවීත් මුණේ ගාන ක්‍රීම් අත්වල  ගාන ඒවා ෆෙර්ෆුම් අතරේ අර ලස්සන බෝතලේ අතට අරන් බැලුවා. බාත්රූම් එකේ තියෙන ඕනේ දෙයක් අල්මාරිය ඇතුලේ. අනේ එකත් පිටරට ෂැම්පු එකක්.


ප/ලි  මේ කතාවත් මතක වුනේ හෙන්රි අයියගේ  මට හිතෙන හැටි බ්ලොග් එකේ මේ පොස්ට් එක කියෙවුවාම.

හැමදාම වගේ සිත්තරේ තිළිනිගෙන්.


මේ ටිකේ යාලුවෝ ගොඩ දෙනෙකුගේ පොස්ට් කියවන්න බැරි වුනා. ටිකක් වැඩ වැඩි වුනා. තරහ නැතිව ඇති කියල හිතනවා.මොකද මේ සතියේ බදාදා ලංකාවට යන්න හිතාගෙන ඉන්නේ. එහෙනම් අපි ටික දවසකින් ආයේ හමු වෙමු.  

වේදනාකාරී දුම්රිය ගමන.

                                       කොහේදෝ අතුරු පාරකින් ඇවිත් වැටුනේ ගාල්ල කොළඹ පාරට. වටපිට බලද්දී  දැනගත්තේ  මේ ඉන්නේ මොරටුව හංදියේ බව. ගෙදර යන දවසට මම බස් එකේ  යන්නේ. එදා සෙනසුරාදා මම වෙලාවට කලින් ඔෆිස් එකෙන් පැනපු නිසාත් මාසෙකට දවසක් ගෙදර යන නිසාමත් බස් එකට වඩා සැපට යන්න තියෙන කැමැත්ත නිසා  ඉක්මනින් යන වාහනයක් නිසා කෝච්චියේ යන්න තීරණය කළා. මිට කලින් මම ගාල්ල කොළඹ අතර මැද කොතැනකදීවත් දුම්රියට නැගල බැහැලා පුරුද්දක් නැති නිසා දුම්රිය යන එන වෙලාවක් ගැන හරි අදහසක් තිබුනේ නෑ..


 මගෙන් තිබුන  කරදරේ ඉවසන්න බැරුව තාත්තා මාව මුලින්ම කොච්චි පැද්දුවේ මං තුනවසර ඉගෙනගන්න කාලේ දී. එදා ඉඳල අද වෙනකන් මම වැඩිපුරම කැමති කෝච්චියේ ගමන් යන්න. කොල්ලෝ ටික දෙනෙක් එක්ක එකතු වෙලා හැම අවුරුද්දෙම  සීතල විඳින්න නුවරඑළි යන්න පාවිච්චි කලෙත් කෝච්චිය. එහෙම ගියාම අපි පට්ටිපොලින් බැහැලා නුවරඑළි යන්න අපි බස්, එහෙම නැත්නම් වෙනත් කුලී රථයක් පාවිච්චි කරන්නේ නැහැ. තවමත් ඉස්කෝලේ යන රැකියාවක් කරන්නේ නැති අපි "දරිද්‍රතාවේ අඩියේම" හිටියේ. ගෙදරින් දුන්න සල්ලි පුළුවන් තරම් ඉතුරු කරගෙන "ලෝ බජට්" සංකල්පේ අකුරටම ක්‍රියාත්මක කළා. අනිත් දේවල් වලට ලෝබ නැතුව වියදම් කළා. ගොඩාක් වෙලාවට අපි ගියේ එළවලු ලොරියක පිට්පස්සේ. ආවරණයක් නැති වාහනයක යද්දී මුළු පලාතම මාර ලස්සනට පෙනුනා.


අතේ සල්ලි ඉවර වෙද්දී අපි ආයේ ගෙදර එන්න පිටත් වුනා.ගමනේ බාගයක් ගෙවෙද්දී  හදිසියේම  ටිකට් පරීක්ෂකයෝ ඇවිත් එක්කෙනා එක්කනා හොඳට චෙක් කරනවා. අපි ලඟටත් ආවා. මට ටිකට් නැහැ. ගියේ යාලුවෙකුගේ තාත්තා කෙනෙක් හදල දුන්න වොරන්ට් එකෙන්. එදා මගේ නම වෙනස් කරගෙන මගේ යාලුවයේ සහෝදරගෙ ඉපදුන දවස, නම, පවුලේ විස්තරත්, හොඳින් කට පාඩම් කරන් ගියේ. අපිව වෙන වෙනම චෙක් කරා මොනවා හරි සැකයක් ඇති වෙලා වගේ. පියාගේ නම දෙන්නටම  තිබ්බට  අපි දෙන්න අහසට පොළොවට වගේ වෙනස් . "මේ ඔයාල දෙන්න අයියයි මල්ලි වුනාට හරි වෙනස් නේ" මොනවා හරි සැකයක් නිසා වෙන්න ඇති  මෙහෙම අහන්නේ. මම කිසි පැකිලීමක් නැතුව උත්තර දුන්නා. "එයා අම්මා වගේ මම තාත්තා වගේ එකයි අපි දෙන්නා වෙනස්" (බයටම කියවුනාද කොහෙද) . ටිකකින් ඔවුන්ගේ අවසාන තුරුම්පුව ගැහුවා. ජාතික හැඳුනුම්පත දෙන්න බලන්න.?  "අපි මේ නුවරඑළි ගිහින් එනගමන්. ග්‍රේගරි වැවේ නාන්න ගියපු වෙලේ පර්ස් එක නැති වුනා සල්ලිත් එක්ක ID එක පර්ස් එකේ තිබුනේ". හොඳ වෙලාවට සාමාන්‍ය දැනුම නැතිකෙනෙක් හිටියේ ග්‍රේගරි වැවේ නාන්න බැහැ කියල දන්නවනම් යාළුවගේ තාත්තගේ රස්සාවත් නැති වෙනවා මට දඩේ ගෙවන්නත් වෙනවා. ජිවිතේ එක දවසකට  මම තාත්තාව මාරු කළා.


ඊට පස්සේ අවුරුද්දේත් අපි ගියේ ටිකට් අරගෙනමයි. දවස් හතරකට පස්සේ අපි එද්දී ආවෙත් කෝච්චියෙම. එදාත් කළුතර පහුවෙලා ටික දුරක් යද්දී ටිකට් පරීක්ෂකයෝ පැන්නා. උතුරලා යන සෙනග ඉන්න පෙට්ටියේ ඇදී ඇදී මම ඉන්න තැනටත් ඇවිත් සුපුරුදු වචන ටික කියද්දී එඩිතරව මගේ ටිකට් එක දුන්නේ කිසිදෙයකට බය නැති නිසා. එදා අපි සම්පූර්ණ ගමන ගියේ නිත්‍යානුකුලව. ඒත් අපේ සිට් එකට ඉස්සරහ හිටපු ගෑණු ළමයි තුන්දෙනා  ලොකු වරදක් කරලා වගේ ඒ නිලධාරීන්ගේ හැසිරීමෙන් අපිට තේරුම් ගන්න වැඩිවෙලා ගියේ නෑ.. කරුණු කාරනා හොයල බලද්දී තුන්වැනි පංතියේ ටිකට් වලින් දෙවැනි පංතියේ පෙට්ටියක වාඩිවෙලා ඇවිත්. ඒ අතරේ සිට් නැති ගැහැණු දෙන්නෙක්  ආඩාපාලි කියනවත් ඇහුනා අර ගෑණු ළමයි දෙන්නට. නිලධාරීන්ගේ වචන වටේ ඉන්න මිනිසුන්ගේ බැල්ම ඒ හැම දෙයක් නිසාම මේ තුන්දෙනා  ගොඩාක් අසරණ වෙලා වගේ අපි දැක්කේ. කල වැරැද්දට දඩයක් ගෙවන්න සිද්ද වෙලා. රුපියල් 1400 ක්. ඒත් ඒ තිදෙනා ලඟ ඒ හැටි මුදලක් නැ. කොළඹ ඇඟලුම් කම්හල් සේවිකාවන් වෙන මේ තිදෙනා ජිවිතේ පළමු වතාවට දුම්රියේ යන්නේ ඒ හදිසියේම පවුලේ කෙනෙක් මිය ගිහින්. බස් වලට වඩා ඉක්මනින් ගෙදර යන්න පුළුවන් නිසා. දෙවැනි පන්තිය තුන්වැනි පන්තිය කියන සිද්දියක් දැනගෙන ඉඳල නැහැ. අඬන්න ඔන්න මෙන්න කියල හිටපු කෙල්ලෝ තුන්දෙනාට ඊළඟ ස්ටේෂමෙන් බහින්න කියන අවසාන නිවේදනය දීලාත් ඉවරයි. අපි කතා කරලා සහනයක් කරන්න හැදුවත් ඵලක් වුනේ නැහැ අපිත් එක්කම ඒ පෙට්ටියේ ගියපු හමුදා නිලධාරියෙකුත් අපිත් එක්ක එකතු වුනා. පරීක්ෂක නිලධාරීන්ගේ ප්‍රධානියා වගේ කෙනාට ටිකක් කතා කරලා දඩය රුපියල් 700ට අඩු කරගන්න හැකි වුනා. හමුදා නිලධාරියාගේ ප්‍රධානත්වයෙන් ඒ පෙට්ටියටම ඇහෙන්න කතා කරලා හැකි සහනයක්  ඉල්ලුවා. මුලින්ම අපේ අතේ තියෙන ටික එකතු කරලා විනාඩි දෙකක් වගේ යද්දී පෙට්ටිය පිරෙන්න හිටපු මිනිසුන්ගෙන් දහයේ කොළ විස්සේ කොළ හා අතරින් පතර රුපියල් පනහේ කොලත්. මගේ අත පිරෙන්න ලැබුනා. විනාඩි 10ක් යන්න කලින් රුපියල් 700 එකතුකරලා එම නිලධාරීන්ට දඩේ ගෙවන්න හැකි වුනා. සියල්ල අවසානේ බලද්දී රුපියල් 60 ක් මගේ අතේ ඉතිරියි. සෙනග ගොඩේ ආයේ බෙදන්න ගියේ නැහැ ඉතිරිය මා සතුවිය :ඩි. එදා අපි කෝච්චියේ වීරයෝ වුනා. අවුරුද්දකට පස්සේ ඒ ගෑණු ළමයින්ගෙන් කෙනෙක් රට ගියා. ඒ යද්දිත් අපේ කෙනෙක්ට  කෝල් කරලා නැවත වතාවක් ස්තුතියි කරලා ගියේ. 


මේ මොන සිද්දි සිද්ද වුනාත් හැම වෙලාවකම කෝච්චියේ යන්න තමා උත්සහ කලේ. එදා මම මොරටුවෙන් නැග්ගේ ඒ නිදහස් ගමන යන්න. කොළඹින් පිටත් වෙන සීග්‍රගාමීය මොරටුවට ලංවෙද්දි තව පැය එකහාමාරක් වගේ කාලයක් ගතවෙන බව දැනගත්තේ බෝර්ඩ් කෑල්ලක් කියවපු වෙලේ. සිග්‍රගාමි එක එද්දී මේ මන්දගාමී එකේ ගිහින් මට යන්න ඕන තැනට වේලාසනින් යන්නත් පුළුවන්. මොනවා වුනාත් පැය එක හමාරක් ඉන්නවට වඩා මේ යන්න ඔන්න මෙන්න තියෙන එකේ නැග්ගේ තව සැරයක් හිතන්නේ නැතුව. ගොළු බෙල්ලෙකුට වඩා ටිකක් වේගෙන් යන මේ කෝච්චිය දකින දකින ස්ටේෂන් වල නවත්වල විනාඩි ගණන් නවත්වලා ඉන්නේ අපිට වෙන වැඩ නැහැ කියල හිතන ඉන්නා වගේ. ඒත් මුහුද දිහා බලන් රැල්ල ගලේ වැදිලා බිඳෙන හැටි බලන් ගියපු නිසා ඒ හැටි පරක්කුවක් දැනුනේ නැහැ. ඒ කෝච්චිය පානදුරෙන් එහාට යන්නේ නෑ. එතනින් බැහැලා තව එකක නැග්ගේ එකත් ඒවගේම වේගයක් තමා තිබුනේ. මම ආවෙත් මේ විදියට කැඩී කැඩී යන්න නේ. සිග්නල් නැතුව අතර මැද නවත්වීම් තව දුම්රියක් මාරුවෙනකන් කොහේ හෝ නවත්වා ගෙන සිටීම ප්‍රයිවට් බස් වගේ දකින දකින ස්ටේෂන් වල මගින් ගැනීම නිසා මටත් කේන්ති ගිහින් හිටියේ රියදුරාත් එක්ක. ඒත් මන්දගාමී කෝච්චියේ උපරිම වේගය මෙය වෙන්න ඇති. කෝච්චියේ ගියපු අනිත් හැමෝම හරි සතුටින් තම තමාගේ වැඩ කරගෙන ගියේ. 


තියෙන කම්මැලි කමට සින්දුවක් අහන්න හැදුවේ. ෆෝන් එකේ කෝල් ගන්න පහසුකමට අමතරව තිබුනේ ටෝච් එක විතරයි. හදිස්සියකට සින්දුවක් අහන්න වගේ ඒ කාලේ මම පිටකොටුවෙන් අරන් තිබුනා හැන්ඩි රේඩියෝවක්. ඒකත් කණේ ගහන ඉද්දි "තණකොළ පෙත්තාගේ මාමණ්ඩිය වූද,ඔබේ රුව  වැඩිකිරීමේ රහස හාර්පික්," වගේ FM චැනල් එක පිට එක මාරුවෙලා ඇහෙනෙන්න ගත්තා. ටිකකින් භ්ක්..ස්..ස්..ස්ප්..ෂෝ.. සද්ද විතරයි ඇහුනේ. කිසි වැඩකට නැති රේඩියෝ එක තිබ්බ තැනම නිධාන් ගතකරලා ඈත බලන් හිටියේ වෙන කරන්න දෙයක් නැති කමට. ආයෙත් ටිකකින් ස්ටේෂමක නැවැත්තුව ඒ වෙන මොකටවත් නෙවෙයි අපේ පිටි පස්සෙන් එන කොළඹ මාතර කෝච්චිය අපි ඉස්සර කරගෙන යන්න. අතන මම පැය එකහමාරක් හිටියනම් මේ වෙද්දී මේ අධිවේගයෙන් යන කෝච්චිය ඇතුලේ. මාව පහුකරන් ගියපු කෝච්චිය  දිහා බලාගෙන හිටියේ වෙන කරන්න දෙයක් නැති කමට. කොහොම හරි අලුත්ගමටත් ආව හැමෝම බැහැල ගියා කවුරුත් නැග්ගෙත් නැහැ මේ කෝච්චිය අළුත්ගමින් එහාට යන්නේ නැති එකක්. මගේ ඊළඟ උත්සාහය වුනේ අළුත්ගම ඉඳල යන ඊළඟ කෝච්චියේ නගින්න. අළුත්ගමින් එහාට කොච්චි යන්නේ ආයේ හවස පහෙන් පස්සේ කියල දැනගත්තු ගමන් මගේ පපුව "හෝස්" ගාල ගියා. අකමැත්තෙන් වුනාත් එකම විකල්පය වුනේ ගමනේ ඉතුරු ටික බස් එකේ ගමන් කරන්න.

                                                කේන්තියට කොන්ඩේ කෙලින් වුන මම.

ගාල්ල මාතර බස් එකක යනවට වඩා මම නැග්ගේ කතරගම එකක. අනිත් ඒවාට වඩා වේගෙන් යනවා හැම තැනම නවත්වන්නේ නැහැ. ගාන ටිකක් වැඩි වුනාට ඉක්මනින් යන නිසා හිතට සනීපයි. බාගෙට ඇරලා තියෙන කවුළුවෙන්  හුළඟ ඇවිත් මගේ මුණේ වදිද්දී ඒ හුලන්ගත් එක්ක කේන්තියත් ගහගෙන යනවා එතකොට නම් හිතට දැනෙන සනීපෙ ගැන කියල වැඩක නැහැ. වංගුවක් ගද්දි බස් ඒකත් එක්ක ඇඹරෙද්දී කට්ටිය එකා පිට එකා වැටෙද්දී මට තේරුනේ පුදුම වේගයකින් යනවා කියල. නවත්වන තැන් වල නැවත්තුවත් යන වෙලාවට දැනෙන්න යනවා. ලාවට ඇස් දෙක පියවෙද්දී කොන්දාස්තර කෑ ගහනවා ඇහුනා. යුද්ධෙ අවසාන කාලේ හින්දා  ගොඩාක් මාර්ග බාධකවල දුරයන බස් නවත්වනවා. කොතරම් හදිස්සි වුනත් නීතියට හිස නවන්න ඕන නේ. කට්ටියත් එක්ක පොලිමේ ගිහිං පෙන්වන්න තියෙන ඒවා පෙන්නලා ආයේ බස් එකට ආව. එතන හැමෝම චෙක් කරත් එක සීයා කෙනෙක් නවත්වාගෙන  හැඳුනුම්පත නැතිව. මොන මොනවදෝ කතා කරගෙන යන්තම් විනාඩි තිහකට විතර පස්සේ ගමන යන්න පිටත් වුනා. කලින් වතාවේ වගේ මුහුදු හුළඟ ඇඟේ වදිද්දී කේන්තිය නිකන්ම නිවෙනවා.  බස් අජිත්ගේ අදෝනා සිංදුත් කරන්න දෙයක් නැති කමට විඳින ගමන් අම්බලන්ගොඩ කිට්ටුවෙන් හිටියේ. වේගය අඩුවෙනවත් එක්ක සිංදුවේ සද්දේ නැති වෙලා කොන්දස්තර අයියාගේ සද්දේ වැඩි වුනා. "ගමන් මහන්සිය නිවාගන්න ඉක්මනින් මොනවහරි කාල බිලා එන්න." ඒ වෙද්දීනම් මට මගේ ඇඟිල්ල හපාගෙන මැරෙන්න තරම් කේන්තියක් ඇවිත් තිබුනේ. හැම බාධාවක්ම බිඳගෙන පැය තුනෙන් යන ගමන පැය හයහාමරකට පස්සේ ගාල්ලට ලඟා වෙද්දී මගේ සංතෝසය උතුරා ගිහින්.


පලි: අද වෙනකන් කිසිකෙනෙකුට කිවුවේ නැති  ලජ්ජා සහගත සිද්දිය ලියන්න කියල හිතුනේ "මට හිතෙන හැටි" බ්ලොග් එකේ හෙන්රි අයියාගේ මෙන්න මේ පොස්ට් එක කියෙවුවාම.


අනුග්‍රහය "සිත්තර තිලිණි"..

සිරිවර්ධන බුදුදහමින් නිවන් ගිය සීයාගේ බීම කඩේ.

                                     
                              අපි ඉස්කෝලේ ඇරිලා බස් එක එනකන් හිටපු හංදියේ ලොකුම කොල්ලෝ ටික තමා අපි. බස් අජිත් ඒ මල්ලි නිශාන්ත ,රොෂාන් මම. අපි තමා හිටපු එකම දිග කලිසම් කාරයෝ. අනිත් උන් පොඩි උන් නිසා උන්ගේ වැඩ ලාමක නිසාත් අපි උන්ව ගණන ගත්තේ නැහැ ඒත් පස්සෙනුත් ආවා. කාලේන් කාලෙට අපි බස් එක එනතෙක්‌ හිටපු තැන් සැරින් සැරේ මාරු කළා. මේ කාලේ අපි හිටියේ සියාගේ කඩේ. සීයාගේ කඩේ කියන්නේ හංදියේ තිබුණු ටොෆි බිම බෝතල් කෑම ජාති තිබුන පොඩි කඩයක්. මේක කලින් ආත්තගේ කඩේ. ආත්තා මියගියාට පස්සේ අපි කිවුවේ ආත්තා හිටපු සීයාගේ කඩේ කියල. නම දිග වැඩි වචනෙත් පොඩ්ඩක් පැටලෙන ගතිය වැඩි පස්සේ ලොකු එකා ඉඳල පොඩි එකා දක්වා හැමෝම කිවුවේ සීයාගේ කඩේ කියලා.


මම එක වසරට බාර දුන්න දවසේ ඉඳල මේ කඩේ හොඳට මතකයි. අවුරුදු ගානකට සැරයක් පොඩි තීන්ත පාරක් දැල් වටේ ගෑවට සමහර බඩු ඇන්ටික් වෙලා. බිස්කට් පැකට් වල පාට පාට කවරය තනි සුදු පාටට හැරිලා. මේ කඩෙන් මම මුලින්ම ටෝෆියක් හොරෙන් කෑවේ එක වසරේදීමයි. ඒ ප්‍රසාද් ගේ හැකියාවෙන්. ප්‍රසාද් කියන්නේ මම එක වසරට බාර දුන්නු වෙලේ මගේ වම් පැත්තේ පුටුවේ හිටපු කෙනා. ලේනෙක් අඳින්න කියපු වෙලේ මගේ පොතේ නරියෙක් ඇඳලා නරියට ලේනා කියපු  ප්‍රසාද් ගේ ආත්තමගේ කඩේ තමා  මේ.  අපි දෙන්න ඉස්කෝලේ ඉවර වුන ගමන්  කඩේට ගියාම ආච්චි අහක බලද්දීම බෝතලෙන් ටොෆි ගන්නේ අනුන්ගේ කඩේකින් හොරෙන් ගන්න විදියට. නිකන් ලැබෙන ටොෆිය කන්න මම හැම දාම ප්‍රසාද් එක්ක යන්න පුරුදු වෙලා හිටියේ මටත් නොදැනීමයි. ටික කාලයක් යද්දී  ඒ පුරුද්ද නැති වෙලාම ගිය.


මේ ආච්චි ගෙන් පස්සේ නිතරඟයෙන් මුදලාලි වුනේ සීයා. සීයා ඒ හැටි පොඩි ළමයින්ට කරුණාවන්ත නෑ නිකන් ටොෆි එකක්වත් දුන්නේ නැහැ කවදාවත්.බස් එක පරක්කු වෙද්දී වතුර බොන්න ළමයි කඩේට යද්දී සීයාගේ නහය දිග් වෙනවා කේන්තියට. හිටපු ගමන් බැනලත් එලව ගත්තු දවස් තිබුනා වතුර නොදී.  දැල් අස්සේ එල්ලිලා සෙල්ලම් කරද්දී  දැල් දොරේ ඔන්චිලි පදිද්දී තරම් මේ සියට කේන්ති ගියේ නැහැ වෙන මොකකටවත්. කොහොම කලත් ලොකු ළමයින්ට පොඩි කැමැත්තක් තිබුනා මොකද කිසි කරදරයක් නොකර ඉන්න නිසා වෙන්න ඕන. අපිට ඒ විදියට සැලකුවාට මම කාලෙක ඉඳං මේ සීයා එක්ක කේන්තියෙන් හිටියේ. ඒ මට  පොඩි කාලේ කරපු වැඩක් නිසා.


ඒ කාලේ මම 7 වසරේ වගේ වෙනද වගේ වතුර තිබහක් හැදිලා අපි වතුර බොන්න ගියේ සීයාගේ කඩේට. පිරිසක් එක්ක ගියාට  කවදාවත් වතුර දෙන්නේ නැහැ. තනි තනියෙන් යද්දී  සියාටත් සංතෝසයි අපිටත් වතුර ලැබෙනවා. මට කලින් කඩේට ගියේ නිශාන්ත ඊට පස්සේ මම. මට දුන්නු වතුර ටිකක් අමුතුයි වෙනද දෙන තැනින් නෙවෙයි වතුර ගත්තෙත්. බොන්න දුන්නේ වතුර එකෙත් තේ කොළ තව බත් ඇටයක් වගෙත් තිබුනා. එක උගුරක්‌ බොද්දි රස වෙනස් බව තේරුණා නිසා බොන විදියට ටිකක් ඉඳල වතුර එක විසිකරලා දාලා නිශාන්ත ඉන්න තැනට ගිහින් විස්තරේ කිවුවාම දැනගත්තේ ඒ ඊට කලින් නිශාන්ත ගියපු වෙලේ අත හෝදපු හා කෝප්ප හෝදපු වතුර මට බොන්න දුන්නේ කියලා.  එතන හිටපු අනිත් එකා අපි දෙන්නටම කලින් ගිහින්  අඹ ගහෙන් ඇහුලුව ගෙඩියත් හෝදලා තියෙන්නේ මට  වතුර දුන්නු තැනින්. එදා ඉඳල වතුර බොන්න අපි වෙන කඩයකට යන්න පුරුදු උනා.


අපි ලොකු පන්ති වලට ගියාම දිග කලිසම් අඳින්න පටන් ගනිද්දී කලින් වගේ නෙවෙයි පොඩි පිළිගැනීමක් තිබ්බා. කඩේ ඇතුලට ඇවිත් වාඩි වෙලා ඉන්න අවසරය ලැබුනා.  ඒ කාලේ තමා දැනගත්තේ පොඩි වුන්ට අකමැති හේතුව. කඩේ දැල් අතරින් අනම් මනං කඩේට ඇතුල් කිරීම දොරේ එල්ලිලා සිසෝ පැදීම හකුරු කෑලි කිරි ටොෆි වගේ දේවල් ණයට ගැනීම පසුව ආයේ මුදල් නොදීම පස්සේ අකමැත්තෙන් වුනාත් ඒ දේවල් අමතක කරන්න සිදු වීම  වගේ සිද්දි නිසා පොඩි වුන්ව පෙන්න බැහැ. මොනවා උනාත් කතාව සාධාරණයි. ඒත් මට කරපු ඒ අලුගුත්තේරු වැඩේ මටනම් තවමත් හොඳට මතකයි. සමහරවිට ආච්චි නැති සොවින් ඉන්න නිසා මේ වගේ වැඩ කරනවද දන්නේ නැහැ .


එදත්  අපි තුන්දෙනා කඩේ ඇතුලේ බැංකුවේ වැඩි වෙලා ඉද්දි අපිට තිබහක් ඇවිත් තිබුනේ. ටිකකින් අපිට හිතුන දේ නිශාන්ත දෙසැරයක් හිතන්නේ නැතුව ක්‍රියාත්මක කලා. රාක්ක අතරේ පාට පාටින් තියෙන එක එක ජාතියේ බිම බෝතල් තුනක් අපි තුන් දෙනාගේ බෑග් ඇතුලට අතුරුදහන් වුනා. බෝතල් අඩි දෙකක් විතර විශාල කන්නාඩි දෙකක් නිතරම පැළඳගෙන හිටියාට පෙන්නේ නැහැ. කන් ඇහෙන්නෙත් නැහැ කියල අපි දැනගත්තේ බෝතල් දෙකක් එකට වදිද්දී එන ශබ්දයට  කිසි වෙනසක් පෙන්නේවේ නැති නිසා. එක සැරේම කඩෙන් එලියට යන්නේ නැතුව ටිකකින් අපි සීයට සුභ පතල කඩෙන් එලියට ගියේ හංදියෙන් ටිකක් එහාට වෙන්න තියෙන කරදරයක් නැති පාළු තැනකට. මුඩිය කටින් කඩලා වීදුරු බෝතලේ ඇති රතු පාට බිම ටික කටට හලාගෙන ටිකක් රස බලලා  ටිකකින්  උගුරෙන් පහලට යද්දී දැනෙන සනීපෙ ගැන කියල වැඩක් නැහැ. තුන්දෙනාගෙම තිබහත් ගිහින් බඩ ගින්නත් ඉවරයි. හිතටත් සනීපයි. අපි කවදාවත් හිස් බෝතල් අකුලකට වීසි කලේ නැහැ. ඒ බෝතලෙත් බෑග් එකේ දාගෙනම ගියේ. ටිකකින් එන පාන් බාගේ බස් එකේ සැමන් වගේ ළමයි පැක් වෙද්දී අපි දොරටුවේ එල්ලීලා යන්නේ හිස් බෝතලයත් පිටේ එල්ල ගෙන.

                                               අපි එදා මෙහෙමයි හිටියේ.


කිලෝ මීටර් හයක් විතර බස් එකේන් ගිහින් බහිද්දී අපිට ආයෙත් තිබහයි. ඒ පාලතටම සීයාගේ වගේ කඩ තිබුනේ එකක් නිසාත් ආයේ බොනවානම් සල්ලි දීලා තමා බොන්න වෙන්නේ. ඒත් අපි හොරෙන් ගන්නෙත් නැතුව සල්ලි දෙන්නෙත් නැතුව තව බිම බෝතල් දෙකක් ගත්තා. ඒ සාමාන්යෙන් හිස් බෝතලයකට රුපියල් දහයක් ලැබෙනවා බෝතල් තුනෙන් ලැබෙන සල්ලි වලින් අපිට තවත් බෝතල් දෙකක් ගන්න පුළුවන් කම තිබුනා ඒ වායේත් රස බලල කට්ටියම සතුටින් විසිරිලා යනවා. කාලයක් මේ විදියට කරද්දී සීයාට ටිකක් වෙනසක් දැනිල තිබුනා  බෝතල් අඩුවීම ගැන. පස්සේ අපි බෑග් එකේ දාගෙන ගෙදර ලඟට හිස් බෝතල්  ගෙන යන එක නැවැත්තුවා. සීයාගෙන් අරගෙන මගට ගිහින් බිලා හිස් බෝතලේ ආයේ හොරෙන්ම ගෙනල්ලා රාක්කෙන් තියලා කිසි දෙයක් නොවන විදියට ආයෙත් කඩේ වාඩි වෙලා අපි අපේ පාඩුවේ හිටියා. කාලෙකට පස්සේ සීයාගේ පුතා, ප්‍රසාද්ගේ තාත්තා කඩේ බාරගත්තයින් පස්සේ ඉබේම අපි කඩේට යන එක නැවතුනා..


අපි දන්නා කාලේ ඉඳල සීයා බෞද්ධ පොත් කියවන ගමන් හිටියේ . සීයා "සිරිවර්ධන බුද්ධාගමේ" සරණ කියපු උපාසකයෙක්.  දැන් කාලේ ප්‍රසිද්ධ සිරිවර්ධන කියන තැනැත්තා ඒ කාලේ ඉඳලම මේ වගේ වයසක මිනිසුන්ගේ මනස විකුර්ති කරලා තිබුනේ. ඔහුගෙන් බණ අහල සියදිවි නසාගත් එකම පුද්ගලයා මේ සීයා වෙන්න ඕනේ. අපේ පාසල් ගමනේ අවසාන දවස් කිහිපයේදී දැනගන්න ලැබුනේ මුහුදට පැනලා සියදිවි නසා ගත්තා කියන සංවේදී පුවත.  ගාල්ල කොටුව උඩ ඉඳල මුහුදට පැනලා තියෙන්නේ "මේ මගේ කුණු ශරීරය මුහුදේ ඉන්න මාළුන්ට ආහාරයක් වේවා ඒ පිනෙන් නිවන් දකින්න ලැබේවා" කියල. ඒ වෙලාවේ කොටුවේ හිටපු හිඟන මනුස්සයෙක් සාක්ෂි දීලා තියනවා අන්තිමට පනින්න පෙර  සීයා කියපු වචන ටික. මිය යන්න කලින් සිකුරාදා දවසේ "සිරිවර්ධන"  බණක් දේශනා කරද්දී මේ වගේ වයසක පිරිසකට කියල තියෙන්නේ මේ කුණු ශරීරය කෙනෙකුට ආහාරයට දෙන්න වගේ අදහසක් එන දෙයක්. සීයා මුහුදට කෙසේ වෙතත් මුහුදු රැල්ලට පැනලා තියෙන්නේ. උඩ ඉඳං පනිද්දී ගොඩට ආපු රැල්ල අයෙත් ගිහින්. කෙලින්ම වැටිලා තිබුනේ කළු ගල් ගොඩට. කොහොම උනාත් නිවන්නම් දකින්න බැරි වෙයි ඒ කාලේ කරපු ඇතැම් වැඩ නිසා. සිරිවර්ධන ගෙන් බණ අහපු කි දෙනෙක් මේ විදියට අකාලේ ජිවිත නැති කරගත්තද දන්නේ නැහැ.



වෙනදා වගේම සිත්තරේ තිලිණිගෙන්.

කඩු නැති කටු ගේ .

                        ලෝකයේ  බොහෝ රටවල කෞතුකාගාර ඇත.තම රටේ ප්‍රෞඩ ඉතිහාසය ඒ හා බැඳුන අමිල වස්තුන් වගේ දෑ අනාගත පරපුර වෙනුවෙන්  ආරක්ෂා  කිරීමටත්, ලෝකයේ අනිකුත් රටවලට දැනගැනීමට  ඇති  ස්ථානය නිසා එයට රාජ්‍ය අනුග්‍රහය ලැබේ. එවැනි ස්ථානයකට නිසි ආරක්ෂාවක් නොලැබුනොත් රටේ අනාගතයට තම රටේ ඉතිහාසේ ප්‍රෞඩත්වය පෙන්වීමට ඇති සුළු සාක්ෂි පවා නැතිව යෑම වැලක්විය නොහැක. ඝානාවේ ඇති කෞතුකාගාරය නැරඹීමට ගියපු මට දැකගන්න ලැබුනේ පාලුවට ගියපු විශාල ගොඩනැගිල්ලක ඉතා සුළු ප්‍රමාණයේ භාණ්ඩ කිහිපයක්.පමණයි. ලංකාවේ කඩු නැතිවීමට දින කිහිපයකට පෙර  එම ස්ථානයට ගියපු මම ඊට පසු සතියේ ලංකාවේ කෞතුකාගාරයේ සිදුවුන ඒ කනගාටුදායක සිද්දිය ආරංචි විමෙන් මට අපේ රටේ කෞතුකාගරයටත් මෙවැනි දෙයක් වීමට ඉඩ ඇතිබව නිකමට වගේ දැනුනා. මට දැනුන දේ ඔබටත් දැනේවි. පහත පලවන්නේ එම කෞතුකාගාරයේ ඇති හොඳම භාණ්ඩ කිහිපය පමණයි. 1957 දී ආරම්භ කරන ලද මෙම ආයතනය දිනෙන් දින අභාවයට යනබව දේශීය දෑ අගයන ඝානා වැසියන් පවසයි.

විනාඩි 30 ක් වගේ සුළු වෙලාවක් තුල නැරඹීමට හැකි ඒ විනාඩි 30 වැඩි වෙලාවක් ගත වෙන්නේ  ගොඩනැගිල්ලේ ඇති භාණ්ඩ දෙකක්  අතර ඇති දුර ගෙවා ගැනිමටයි. කෞතුකාගාරයේ සේවකයෝ වගේම තව රටේ බලවත් පිරිසේ උපරිම දායකත්වයෙන් විශාල භාණ්ඩ ප්‍රමාණයක් විදේශිකයන්ට අලෙවිය හා ප්‍රභූ වරුන්ගේ නිවස් තුලද එම භාණ්ඩ විසිර පැවතීම නිසා එම ස්ථානය අභාවයට යමින් පවතී. සත්ව ඇටකටු සතුන්ගේ ඡායාරූප  හා දේශීය ශාන්තිකර්ම වල  ඡායාරූප වැනි දේවල් හිස්තැන් පිරවීමට යොදාගෙන. ආයුධයක්‌ විදියට මා දැක්කේ  ලොකුම ආයුධය ආඩි 5 ක් පමණ දිග "මන්නා පිහියක්."

                                           ලි කැටයම් සහිත ආසන කිහිපයක්.

             

 මැටි වලින් කරපු නිර්මාණයක්.

දේශීය සංගීතයෙදී භාවිතා කරන බෙර විශේෂයක්.

                                     

                                                          සම්ප්‍රධායක ඇඳුම් පිරිමි හා ගැහැණු.

                                

                                                             19 වන සියවසේ   ප්‍රභූවරයෙක්.

ලී කැටයම්.

                                                   විදේශ ආක්‍රමණ වලට පෙර සිටි ප්‍රභූන්ගේ ආසන.

                                                     මෙම කැටයමේ ඇති අලියා ආසියානු අලියෙක්

          

                                    "CAPE COST" 13 වන සියවසේදී ගොඩ නගපු බලකොටුවේ ආකෘතියක්.

මෙම බලකොටුව විදෙශි යන්ගේ සිත් ඇදගන්නා ස්ථානයකි.මා රැකියා කරන  ස්ථානයේ සිට 200 Km ඈතින්ව පිහිටා ඇති මෙය ගාල්ලේ කොටුව මෙන් ප්‍රෞඩත්වයෙන් ඉහලයි. ළඟදීම එම ස්ථානය නැරඹීමට සිතාගෙන ඉන්නේ. එම ගමනෙන් පසු  වැඩි විස්තර බලාපොරොත්තු වන්න.